"من با همین دو چشم خود سیبــــِل کومایی را در قفسی حلق
آویز دیدم. و آنگاه که پسرها به او می‌گفتند:
سیبل!چه می‌خواهی؟ می‌گفت: می‌خواهم بمیرم."
برای اِزرا پوند
هنرمند محبوب
بخش نخست- تدفین مرده
آوریل بی رحم ترینِ ماه هاست، می پروراند
از زمین مرده یاس ها را، می آمیزد
یادها و آرزوها را، می تکاند
با باران بهاری، ریشه
های راکد را.
زمستان گرممان می داشت، می پوشاند
زمین را در برف های نسیانگر، می خوراند
با ریشه
های خشک کمی زندگی
را.
تابستان غافلگیرمان می کرد، از فراز
"استرنبرگ" می آمد
با رگباری از باران، در شبستان می ماندیم
و در آفتاب به سوی "هوفگارتن" روانه می
شدیم،
و قهوه نوش می کردیم و یک ساعت تمام حرف می زدیم.
Bin gar keine Russin, stamm' aus Litauen, echt deutsch.
و در بچگی در آرچدوک
- خانه ی پسر عمویم-
می ماندیم، سوار بر سورتمه مرا به بیرون می راند
و من ترسیده بودم. می گفت: ماری،
ماری! محکم بنشین! و سرازیر می شدیم.
در کوهستان آدم احساس آزادی می کند.
بیشترِ شب را می خوانم، و زمستان به جنوب می روم.
چیستند این ریشه ها که چنگ می زنند؟ چه شاخه هایی
از این زباله دان سنگی می روید؟ پسرِ انسان!
قادر به گفتن یا حدس زدن نخواهی بود که تو تنها
تلی از تصاویرِ مخدوش را باز خواهی شناخت، در آنجا که
خورشید می تپد
و درخت مرده پناهی نیست، زنجره تسکینی نیست
و سنگ خشک را صدای آبی نیست. تنها
سایه ایست زیر این سنگ سرخ
(زیر سایه ی این سنگ سرخ بیا!)
و من نشانت خواهم داد چیزی دیگر را
جدای سایه ات در صبح، که پشت سر تو گام بر می
دارد
و سایه ات در عصر، که برای دیدن تو بلند می شود.
نشانت خواهم داد هراس را در مشتی از خاک.
Frisch weht der Wind
Der Heimat zu,
Mein Irisch Kind
Wo weilest du?
" یک سال پیش، نخستین بار به من سنبل دادی
دختر سنبلی صدایم می کردند."
اما هنوز، دیرهنگام، از باغ سنبل، وقتی که باز می گشتیم
دستانت پُر و موهایت خیس، نمی توانستم
سخن بگویم، و چشم هایم عاجز بودند، من نه
زندگی می کردم، نه مرده بودم، و هیچ چیز نمی دانستم
قلب نور را نگاه می کردم، سکوت را.
Öd’ und leer das.
مادام سوساتریس، پیشگوی شهره
سرمای
سختی خورده بود، با این حال
با دسته ورق هایی خبیث
فرزانه
ترینِ زن ها در اروپا می شناسندش.
اینجا، او می
گفت
برگِ توست، همان دریانورد مغروق فنقینی
(آن ها مروارید هایی است که چشمهایش بودند. نگاه
کن!)
این بلادوناست، بانوی سنگ ها
بانوی
موقعیت ها.
این
یکی مرد با سه چماق، و این چرخ است
و
این تاجرِ یک چشم است، و این برگ
که
خالی است، چیزی ایست که بر پشت خودش حمل می کند
چیزی
ایست که اجازه ی دیدنش را ندارم. نمی یابم
مرد
به دار آویخته را. بیم داشته باش از مرگ با آب.
انبوه
مردم را می بینم، در حلقه ای می چرخند.
متشکرم.
اگر خانم ایگویتون عزیز را دیدی
بگو
زایچه را خودم می آورم:
حواس
آدم این روز ها حسابی باید جمع باشد.
شهر
ناواقع
زیرِ
مِه خاکستریِ سپیده ای زمستانی
جمعیتی
چه بسیار که بر روی پل جریان داشت
ندانسته
بودم مرگ چه بسیار نیست کرده بود.
آه
ها، کوتاه و نادر دمیده می شد
و
هر مرد پیش پای خویش را چشم دوخته بود.
پشته
را بالا رفتند و خیابان کینگ ویلیام را پایین آمدند
به
آنجا که سنت مری ولنوث ساعات را
با
صدای مرگ آوری بر آخرین ضربه ی نُه، حافظ بود.
آنجا
کسی را دیدم که می شناختم و متوقفش کردم، گریستم: "اِستِدسون!
ای
تو که در کشتی ها در مایلی همراهم بودی
آن
جنازه ی سال پیش که در باغچه ات کاشتی
هیچ
جوانه زده است؟ امسال شکوفه خواهد داد؟
یا
درهم ریخته است، شبنم نورس خوابگاهش را؟
پس
سگ را دور بدار، دوست آدم هاست
گرنه
دوباره با ناخن هایش زمین را خواهد کند!
تو! hypocrite lecteur!—mon semblable,—mon frère!”
بخش دوم- یک دست شطرنج
تختی که او بر آن تکیه می کرد، بسان عرشی پر جلا
بر روی مرمرها می درخشید،
آنجا که آینه
با
پایه های مزین به تاک های پر میوه
از
آنجا که کوپیدانِ طلایی رنگ سر بیرون آورده بود
(آن
دیگری چشمانش را پس بال هایش پنهان می کرد.)
شعله
های شمعدانیِ هفت شاخ را مضاعف می کرد
نور
را بر میز انعکاس می داد زمانی که
برق
جواهرات او،
از
درون اطلسی های پوشیده،
در وفور اشرافی
برای ملاقاتش به پا می خاست.
در
ظروف عاجی و شیشه های رنگیِ بی سر
عطرِ
غریبِ مُرکبِ او خود را فاش می ساخت
خمیر،
پودرمال، یا سیال- آزار می داد، مشوش می کرد
و
غرق می ساخت حواس را در بوها، هم می زد با باد
که
از پنجره،
هوا را تازه می کرد، این همه اوج می داد
شعله
های شمع های کِش آمده را
می جنباند در لاکویِرا
دودشان را
هم می زد خطوطِ سقفِ
نگارین را.
چوب بزرگ دریا آغشته به مس
سبز و نارنجی می سوخت،
با سنگ رنگین قاب می شد
که در نور حزن آلودش
دلفین تراش خورده ای شنا می کرد.
بالای طاقچه ی آنتیک
نشان داده می شد
آنطور که دریچه ای انبوه
درختان را مشرف باشد
تغییر فیلومِل،
توسط سلطان ستمکار
آنچنان با کراهت وا
داشته، با این، آنجا بلبل
پر می کرد تمام
بیابان را با صدای آسیب ناپذیر خویش
و هنوز او می گریست،
و هنوز جهان در گوش هایی آلوده دنبال می کرد
صدای "جاک
جاک"ش را.
و دیگر کُنده های
فرتوت زمان
روی دیوار ها خوانده
می شدند ، شکل های خیره
تکیه می زدند، اتاق
محصور را تکیه می زدند، آرام می کردند.
گام ها بر پله ها کشیده می شد.
زیر پرتوی آتش، زیر
بُرُس، موی او
در نقاط آتشین پهن می
شد
درون کلمات می درخشید،
آنگاه وحشیانه آرام می ماند.
"اعصابم خرد است
ام-شب. آری، خرد. با من بمان.
با من حرف بزن. چرا
هیچگاه حرف نمی زنی. حرف بزن.
به چه فکر می کنی؟ چه
فکری؟ چه؟
هیچگاه نمی فهمم چه
فکر می کنی. فکر کن.
خیال می کنم در کوچه
ی موش ها هستیم
جایی که مردان مرده
استخوان هاشان را گم کرده اند.
چیست آن صدا؟
بادِ زیرِ در.
حال چیست این صدا ؟
باد چه کار می کند؟
هیچ! باز هم هیچ!
تو
هیچ نمی دانی؟ هیچ
نمی بینی؟ به یاد می آوری
هیچ را؟
به یاد می آورم
آن ها مروارید هایی
است که چشمهایش بودند.
زنده ای، یا نه؟ هیچ
چیز در دست نداری؟
اما
اُ اُ اُ اُ آن لباس
کهنه شکسپهری-
بسیار برازنده است
بسیار رندانه
"حال چه باید کنم؟
چه باید کنم؟"
باید بیرون زنم همین
گونه که هستم، و خیابان را قدم زنم
این چنین، با گیس های
آویخته ام. ف-ردا را چه خواهیم کرد؟
همیشه چه خواهیم کرد؟
آب داغِ ساعت
ده.
و اگر باریدن گرفت،
ماشینِ دربسته ی ساعت چهار.
و باید یک دست شطرنج
بازی کنیم
چشمهای بی پلک را بفشاریم
و برای کوبیدن در منتظر بمانیم.
وقتی شوهر لیل مرخص
شد، گفتم
حرفم را نخوردم، خودم
به او گفتم
عجله لطفاً وقتش است
الان آلبرت باز می
گردد، خودت را کمی شیک کن
می خواهد بداند با
پولی که به تو داده چه کرده ای
برای اینکه برای خودت
دندان بگذاری. او داد، من آنجا بودم.
همه شان را کشیده ای،
لیل، یک دستِ زیبا بگذار
می گفت، قسم می خورم
تحمل دیدن تو را ندارم.
گفتم، و من هم دیگر
نه! و به آلبرت بیچاره فکر می کردم
چهار سال است در ارتش
بوده، وقت خوشی می خواهد
و گفتم، اگر تو آن را
به او ندهی هستند دیگرانی که این کار را خواهند کرد
گفت اِ هستند؟ گفتم
چیزی شبیه این
گفت آنوقت میدانم از که
تشکر کنم، و نگاهی مستقیم تحویلم داد.
عجله لطفاً وقتش است
گفتم دوست نداری، با آن کنار بیا
تو نمی توانی، دیگران
برچیدن و برگزیدن می توانند.
اما اگر آلبرت از دست
رفت، بخاطر نگفتن من نخواهد بود.
گفتم از اینکه اینقدر
آنتیک هستی باید شرمزده باشی
(و او تنها سی و یک
سال داشت.)
با صورتی در هم گفت
از من کاری ساخته نیست
تقصیر آن هاست، قرص
هایی که فائقم کنند
(تا به حال پنج بچه
ای داشت و برای جرج جوان نزدیک بود بمیرد.)
داروساز گفته همه چیز
مرتب است اما هرگز مثل قبل نبوده ام.
گفتم خوب احمقی هستی.
گفتم اگر آلبرت
تنهایت نگذاشت، همینطور است
اگر بچه نمی خواهی
برای چه ازدواج کردی؟
عجله لطفاً وقتش است
راستش آن یکشنبه
آلبرت خانه بود، آنها خوک بریانی داشتند داغ
مرا برای شام دعوت
کردند، تا من نیز در شکوهش سهیم باشم
عجله لطفاً وقتش است
عجله لطفاً وقتش است
شب بخیر بیل. شب بخیر
لو. شب بخیر می. شب بخیر.
تا تا. شب خوش. شب
خوش.
شب خوش دوشیزه ها شب
خوش، دوشیزه های شیرین، شب خوش. شب خوش.
بخش سوم- موعظه آتش
حجاب رود دریده است: واپسین انگشتان برگ
درون ساحل خیس را چنگ می زنند، رسوخ
می کنند. باد
ناشنوده، سرزمین خاکستری را می پیمود. حوریان رخت بسته اند.
تِمزِ عزیز! آهسته رو ، تا ترانه ام تمام می کنم.
رود بطری های خالی را، کاغذ ساندویچ ها را
دستمال های ابریشم را، جعبه های مقوایی را، ته ماند سیگار ها را
یا هیچ گواه دیگری را از شب های تابستانی با خود نمی برد.
حوریان رخت بسته اند.
و دوست هاشان، آن وارثانِ خرامانِ گردندگانِ شهر
رخت بسته اند، نشانی به جای نگذاشته اند.
کنار آب های " لِمان" نشستم من و گریستم...
تِمزِ عزیز! آهسته رو ، تا ترانه ام تمام می کنم.
تِمزِ عزیز، آهسته رو که نه بلند حرف خواهم زد نه دراز.
اما بر پشت خویش در وزشی سرد، می شنوم
خش خش استخوان ها را، نیشخندی را که از گوش تا گوش کِش آمده است.
موشی آهسته در سبزه ها خزید
شکم لجن مال خود را روی ساحل می کشاند
زمانی که من در آبراهی راکد
عصری زمستانی، حول انبار گاز
صید می کردم
در فکر پادشاه، ویرانی برادرم را
و در فکر پادشاه، پیش از او مرگ پدرم را.
پیکر های سفید بر زمینِ پست عریان شدند
و استخوان ها در دخمه ی حقیرِ خشک جای گرفتند
تنها با پای موش ها خش خش کردند، سال به سال.
اما بر پشت خویش گاه گاهی می شنوم
صدای بوق‌ها و ماشین ها را که در بهار باید
"سوینی" را پیش خانم "پورتر" آورند.
وای که ماه بر خانم پورتر روشن تابید
و بر دخترش
آنها پاهاشان را در آب سودا می شویند
Et O ces voix d'enfants, chantant dans la coupole!
چیک چیک چیک
جاک جاک جاک جاک جاک جاک
آنچنان با کراهت وا
داشته
تِرِوو
شهر ناواقع
زیرِ مهِ خاکستریِ
ظهری زمستانی
جناب اگندیز، تاجر
اِزمیری
با صورتی نتراشیده،
با جیبی پر مویز
سی. آی. اف. لندن:
مدارک در رویت
با فرانسه ای عامیانه
از من خواست
به دنبال آخر هفته ای در متروپل
در هتل خیابان کَنون نهار صرف کنیم.
در ساعت بنفش، وقتی
چشم ها و پشت
از روی میز بلند می شوند،
آن وقت که ماشینِ انسان انتظار می کشد
مثل تاکسی لرزانی در
انتظار
من تیرسیاس، گرچه کور،
لرزان میان دو هستی
پیرمردی با سینه های
چروکین زنانه، می توانم دید
در ساعت بنفش، آن
ساعت از عصر را
که به سوی خانه تقلا
می کند و روانه می کند دریانورد را از دریا به خانه
ماشین نویس را خانه وقت
چای، که صبحانه اش را پاک می‌کند، روشن می کند
اجاقش را، و غذایی که
در قوطی روی میز پهن می کند.
بیرون از پنجره بی
حواس بند می کند
تن پوش های خیسش را
که واپسین پرتو های آفتاب لمس می کنند
روی دیوان ( خوابگاه‌اش
در شب)
جوراب ها، دمپاها، سینه
بند و شکم بندها را انباشته است.
من تیرسیاس، پیرمردی
با پستان هایی چروکیده
این صحنه را مجسم
کردم و باقی را پیش گفتم
من نیز آن میهمانِ
موعود را انتظار کشیدم.
او، مرد جوان، پر
جوش، از راه می رسد
شاگرد بنگاه املاکی کوچک،
با یک نگاه متهور
یکی از فرودستان که
اطمینان به
تنش بنشیند
چنان که کلاهی
ابریشمی بر سر اعیان برادفوردی.
اکنون زمان مناسب است،
آنگونه که گمان می برد
غذا تمام است و زن بی
رمق و کسل است
سعی دارد او را مجذوب
در نوازش هایی کند
که هنوز زن را گرچه
نا خواستنی اما خوشایند است
مصمم و برافروخته،
یکجا یورش می برد
دستهایی که پیچ می
خورند مقاومت نخواهند دید
تکبرش پاسخ نمی خواهد
و دنباله اش استقبالی
از بی میلی است.
( من تیرسیاس، همه را
از پیش رنج برده ام
بر همین دیوان یا
خوابگه، وضع گشته ام از پیش
من که کنار طِبس زیر
دیوار آرمیده ام
و بین فرودست ترین
مردگان راه رفته ام.)
بوسه ی پر ترحم آخر را
نثارش می کند
کورمال راهش را پیش
می گیرد، در سیاهی پله ها را می یابد...
زن می چرخد و در آینه
لحظه ای نگاه می کند
به سختی متوجه معشوق
رخت بسته اش
ذهنش فکر نیمه تمامی
را عبور می دهد:
"خب، دیگر تمام
شد: و خوشحالم که پایان یافت."
زمانی که زنی دوست
داشتنی به حماقت تن دهد و
دوباره حول اتاقش قدم
بر دارد تنها،
او با دست های خودکار
خویش، موهایش را صاف خواهد کرد
و صفحه آهنگی نو روی
گرامافون خواهد گذاشت.
"این آهنگ کنار من
روی آب ها خزید"
در امتداد استرند،
بالای خیابان ملکه ویکتوریا.
ای شهر! شهر! گاه می
توانم شنید
کنار میخانه ای عمومی،
پایین خیابان تِمز
صدای دلچسب تاری که
گلایه می کند
و های و هوی داخل را
آنجا که صیادان در
ظهر آرام می گیرند:
آنجا که دیوار های
ماگنوث شهید
شکوه وصف ناپذیر
آیونی را سفید و طلایی به پا داشته اند.
رود عرق می ریزد
نفت و قیر را
زورق ها سُر می خورند
همراه موجِ پیچان
بادبان های سرخ
وسیع
سوی بی بادی، بر تیرِ
سنگین تاب می خورند.
بادبان ها می شویند
تخته چوب هایی که سُر
می خورند
پایین تر از گرینویچ
به بعد از جزیره
ی سگ ها می رسند.
ویالالا لیا
والالا لیالالا
الیزابت و لیستر
پارو هایی که می تپند
کشتیدم شکل گرفته بود
صدفی سُران
سرخ و زرین
تلاطم طوفان زا
دو ساحل را در می
نوردید
باد جنوب غرب
جریان آب را می برد
غرش ناقوس ها
برج های سفید
ویالالا لیا
والالا لیالالا
"ماشین ها و
درختهایی غبار آلود.
هایبوری تحمل‌‌ام می‌کرد. ریشموند و کیو
نیستم می کردند. کنار
ریشموند زانو هایم را بالا بردم
کف قایقی باریک دراز
کشیدم."
پاهایم در مورگیت است
و قلبم زیر پاهایم. بعد از اتفاق
او گریست. "شروعی
نو" قول می داد.
من هیچ نگفتم. رنجورِ
چه باشم؟
"روی شن های
مارگیت.
می توانم ربط دهم
هیچ را با هیچ.
ناخن های شکسته ی دست
هایی آلوده.
مردمانم، مردمان
فروتنی که
هیچ را
انتظار دارند"
لا لا
آنگاه به کارتژ رفتم
می سوزد می سوزد می
سوزد می سوزد
پروردگارا! خود مرا
برگزیدی
پروردگارا، خود مرا
می سوزد
بخش چهارم- مرگ با آب
فلباس آن فنقینی،
مرده ی نیم ماه پیش
گریه‌ی مرغابی‌ها، تلاطم پرعمق دریا
و سود و زیان از یاد
برد.
جریانی زیر آب
نجوا کنان استخوان‌هایش را برداشت. آنطور که بلند می شد و فرو می‌نشست
سطوح سن و جوانی اش
را می پیمود
درون گرداب پیش می
رفت.
یهود یا نایهود
ای تو که چرخ را می
گردانی و سوی باد چشم دوخته ای
فلباس را به یاد آر! او که زمانی قدر تو زیبا و رعنا بود.
بخش
پنجم- آنچه رعد می گفت
بعد از سرخیِ چراغ بر
چهره های عرق کرده
بعد از سکوتِ شبنم
گون در باغان
بعد از عذاب در مکان
های سنگی
شیون و زاری
زندان و دیار و پژواک
از رعد بهار، بر فراز
کوهستان دوردست
او که بود اکنون مرده
است
ما که بودیم
با کمی درنگ
اکنون در مردنیم.
اینجا آب نه، بلکه سنگ
است
سنگ و بی آبی و راهی
از شن
راه، آن بالا میان
کوه ها چرخ می خورد
کوهستانی که از سنگ
است بی آب
اگر آبی باشد باید بایستیم
و نوش کنیم
میانه ی سنگ ها آدم
قادر به ایستادن یا فکر کردن نخواهد بود
عرق خشک است و پاها
در شن
کاش میان سنگان آبی
بود
دهانِ کوهی مرده از
دندان های کرم خورده که تف کردن نمی تواند
اینجا آدم نه می تواند
بایستد نه بخوابد نه بیارامد
در کوهستان سکوت هم
دیگر نیست
تنها رعدی نازا، بی
باران
در کوهستان عزلت هم حتا
نیست
تنها چهره های سرخِ
افروخته پوزخند می زنند
از درونِ درب های
خانه های تَرک خورده ی گِلی می غرند
کاش آبی بود
و نه سنگی
کاش سنگ بود
و همچنین آب
و آب
یک چشمه
آبگیری بین سنگ ها
کاش تنها صدای آبی
بود
نه زنجره
و علفی خشک که می
خواند
که صدای آبی روی یک
سنگ
آنجا که باسترک در درخت
های کاج می خواند
دریپ دراپ دریپ دراپ
دراپ دراپ دراپ
ولی آبی نیست.
آن سومی کیست مدام
پیش گوشت راه می رود؟
شمارش که می کنم،
تنها تو و من با هم هستیم
اما زمانی که به بالا
این راه سفید را نگاه می کنم
مدام کس دیگری پیش
گوشت راه می رود
در هیئتی خاکستری با
سری پوشیده سُران می رود
نمی دانم یک مرد است
یا یک زن
-
اما
آن کیست بر دیگر روی تو؟
این
صدای چیست آن بالا در آسمان
ندای سوگی مادرانه
کیستند آن توده ها با
سر های پوشان
بر فراز دشت ها راه
می پیمایند، در زمین تَرک خورده می لغزند
که تنها حولشان افقی
صاف دور می زند؟
چیست آن شهر بر فراز
کوهستان
که تَرک می خورد، از
نو شکل می گیرد و در آسمانِ بنفش خُرد می شود؟
برج هایی که فرو می
ریزند
اورشلیم، آتن،
اسکندریه
وین، لندن.
نا واقع
زنی موی بلند سیاهش
را سخت بیرون کشید
چنگی زد، بر آن تارها
ترانه ای نجوا کرد
و خفاشان با صورتک
هایی کودکانه در نوری بنفش
سوت کشیدند و بال ساییدند
سر به زیر، دیوار
تاریک را پایین آمدند
و وارون در آسمان برج
هایی بود
ناقوس های یاد آوری
را بانگ می زدند که ساعات را حافظ بود.
و صدا هایی که درون
مخزن های خالی و چاه های کلافه می خواند.
در این گودال فرسوده
میان کوهستان
درون این ماهتاب کم
جان،
فراز قبرهای افتاده،
اطراف رهبانگاه
رهبانگه متروک، تنها
خانه ی باد
علف در حال خواندن است.
آن را پنجره ای نیست
و درهایش تاب می خورند.
استخوان های خشکیده
کسی را نمی آزارند.
تنها خروسی ایستاده بر بام
کوکو ریکو کوکو ریکو
در جرقه ای از برق.
آنگاه بادی نمناک
باران می آورد.
گـــَــــــــــــــنگ
فرو نشسته بود، و برگ های لنگان
باران را انتظار می
کشیدند، آنوقت که ابر های سیاه
آن دور ها، بر فراز
هیماوانت گرد می آمدند.
جنگل خودش را جمع می‌کرد. در سکوت خود کِز می‌کرد.
آنگاه رعد سخن بر
زبان راند
دا
داتا: ما چه را
بخشیده ایم؟
دوستانم، خون، قلبم
را می لرزاند
جرات بهت آور لحظه ای
که سر بسپارد
که سن مصلحت اندیش هم
هرگز انکارش نتواند کرد
با این، و تنها این،
وجود داشته ایم
چیزی که در آگهی
مرگمان
یا در یاد های در هم
تنیده ی عنکبوتی نیکوکار
یا زیر مُهر شکسته ی
مشاوری نحیف
در اتاق های خالی مان
یافت نخواهد شد.
دا
دایادهوام: صدای کلید
را شنیده ام
یکبار و تنها یکبار
در درب می چرخد
به کلید فکر می کنیم،
هر یک در زندان خویش
در فکر کلید بودن، هر
یک موید زندانی است
تنها در غروب،
شایعاتی اتیری
در آنی یک کوریولانوس
شکسته، دوباره به هوش می آید
دا
دامایاتا: قایق پاسخ داد
مسرور، به دستی در
تخصص بادبان و پارو
دریا آرام بود، قلبت
می توانست پاسخ داده باشد
مسرور،وقتی خوانده می
شوند، تپش هایی فرمان بر
به دستانی وارس
کنار ساحل نشستم من
صید کنان، با دشتی بی
علف پشتم
لا اقل نباید سرزمین
هایم را سامان دهم؟
پل لندن دارد فرو می
ریزد، فرو می ریزد
Poi s'ascose nel
foco che gli affina
Quando fiam uti
chelidon ای پرستو، پرستو
این تکه پاره ها
را برای خرابه هایم عَلم کرده ام
آنوقت که Ile fit you . هیرونیمو دوباره مجنون شده.
داتا. دایادهوام.
دامایاتا.
Shantih shantih
shantih.
